Me kon dagirti bûn li zozanên jor
Dihatin keryê pêz him diz û him gur
Diparastin şivanan pez dor bi dor
Xençer li ber navê bûn, hevalê xwe ço.
Bi ro min diçêrand, pezê me î hekal
Ku êvar dadiket, min dajote mal
Mîyan çêdikir ji xwe re mexel,
Li Sîya digerîn, gava germ dibû ro.
Bi kod û sîtilan, jin dihatin bêrîyê
Yek caran bi derengî, diman tarîyê
Yan xatûn hêrs dihat yan şivan diqehrî
„Roj dihere ava, ez dereng mam“ digo
Em zarok bi hev ra diçûn hûrikan[1]
Me hurik dikirin têrik û tûrikan
Me pî dikir tanîn, datanîn ber kon,
„Hindik ber êr kin, wisa zo bi zo“[2]
Bi qalkirin wesa tişt teva nabin
Jin li zozana berê waha bûn,
ji bo jinek nû xweng bira nabin!
Û Temeli debê em mane li ku?
Çavkanî: Hozan Temelî; NAMIRIM,
Weşanên temelî, Elmanya
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen