koçerê

çengek din min vexwara…

dildarê kaniyê wê me,

der dibin ji tehta,

spî,

zelal,

qir qeşa,

qir-qeşa ye ava kaniyên welatê min…

ku asik diçêrin, kerî…

ref ref kew têne ser wan

û şivan li bilûrê dixe

bêrîvanî têhn, kerengvanî westayî

xwe berdidin dora wan…

te, pûng diye,

nedîbe te bihîstiye…

ya navê kevzêş

keçikekê çizmazk daye hev

yeka din ji tolikê tê

xortekî pişt daye tehtê

evîndar,

qîr dike, „koçerêêê!“

koçerê,

bi te re koçer bûma!

bi te re têr bûma, birçî bûma

girtî bûma, kuştî bûma…

li van axan, koçerê lêêê

bela ne penaber bûma!

Çavkanî: Arjen Arî: ramûsan min veşartin li geliyekî, weşanên avesta, 1999, rûpel: 55-56